Meisje uit de woestijn

De bel gaat, ik loop naar de deur en zie haar staan. Het meisje uit de woestijn, een verhalen verteller, een helper, een reiziger.

Ik kijk haar aan, verwelkom haar en laat haar binnen. Als ze voor mij aan tafel zit zie ik denkbeeldig achter haar daar waar ze vandaan komt. Ik zie haar ouders, grootouders, familie, geloofsovertuiging, de landen en streken waar is gewoond, de reizen die zijn afgelegd, de verliezen die er zijn geweest en de overwinningen die zijn behaald. Ze is welkom met alles wat bij haar hoort. Mijn hart is open en klaar om te luisteren.

Je bent welkom met alles wat bij je hoort, met alles wat er was in je levensgeschiedenis, de mensen, de landen, geloofsovertuiging, gebeurtenissen.

Dan begint ze te vertellen: ‘Ik kom van ver en ben nu op een punt aangekomen om keuzes met mijn hart te maken. Ik ben onderweg en klim richting de top. Ik heb inspiratie, motivatie, steun en hulp nodig. Ik weet dat er genoeg in mij zit wat ik nodig heb, maar om te kunnen overleven, heb ik het verstopt. En nu ben ik het kwijt, ik kan het niet terug vinden.

Ik ben geraakt door haar vraag, haar verlangens en ik voel een klik. Graag ga ik met haar mee om te ontdekken wat er toegedekt is, zodat schatten worden opgegraven, ruimte gecreëerd wordt. Hierdoor kan zij verschil kan maken voor zichzelf en leven vanuit het hart.

Wat haar belemmert is dat ze altijd gericht is op het helpen van de ander en gewend is zichzelf weg te cijferen. Hierdoor gaat ze voorbij aan haar eigen behoeften en verlangens. De prijs die zij daarvoor heeft betaald is groot: verlies van gezondheid, verlies van haar dromen, verlies van de liefde. Aan de hand van haar levensverhaal ga ik samen met haar een laagje dieper om te ontdekken wat de wortels zijn van dit belemmerende patroon.

Het verborgen verlies

Haar levensverhaal start met het verhaal van haar ouders. In de hoop op een betere toekomst voor zichzelf en hun kinderen hebben zij hun moederland verlaten. Eenmaal in Nederland betaalden zij de prijs voor deze keuze: verlies van hun moederland, hun Arabische tongval, hun familie, hun wortels. In Nederland bleven ze vreemdelingen en tijdens vakanties in hun moederland merkten ze dat ze ook daar niet meer helemaal konden aarden. Het was anders. Haar ouders hebben nooit kunnen rouwen om dit verlies, ze konden niet anders dan doorgaan en overleven. Ze stopten het verlies diep weg.

Impact van verborgen verlies in generaties

En zij een gevoelig, lief en vrolijk meisje zag dit stille verdriet en wilde niets anders dan voor hen zorgen en hen gelukkig maken. Terwijl ze dit verhaal met me deelt, stromen de tranen over haar wangen. Verdriet om de prijs die haar ouders hebben betaald, zodat zij hier een goed leven kan leiden. Ik moedig haar aan, het is goed huil maar, ik zie je. Ik ben intens geraakt door dit verhaal, wat een moed was er nodig om te gaan en wat een prijs is betaald. In stilte huil ik mee.

Ze vertelt verder hoe ze als jong meisje als een ouder werd voor haar ouders, omdat zij de Nederlandse taal sneller en beter sprak. Zij deed het woord voor haar ouders als dat nodig was. Zij regelde de dingen, omdat zij de teksten kon lezen en begrijpen. Ze werd onbewust te snel groot, zodat zij het als gezin zouden redden.

Dit zijn in haar verhaal twee wortels die ervoor zorgden dat ze een redder werd. Deze positie gaf haar een plek. En nu ze volwassen is geworden ontdekt ze dat ze dit gedrag nog steeds inzet. Ze trekt mensen aan die een appèl op haar doen om gered te worden en ze heeft geen idee hoe ze hier nee tegen kan zeggen. Haar eigen behoeften zet ze opzij en hiervoor betaalde zij een prijs. Als het te pijnlijk of te moeilijk stopte ze haar emoties weg. Gewoon doorgaan en zichzelf keer op keer herpakken.

Wegen scheiden

Het is enkele maanden later, het meisje uit de woestijn, komt voor de laatste keer, daarna neemt ze van mij afscheid. Ze heeft gerouwd om verliezen, afscheid genomen van dat waar ze nog afscheid van moest nemen, patronen doorbroken, heeft haar plek ingenomen. Nu is ze klaar om verder te gaan met haar talenten en kwaliteiten, haar hart is haar gids, haar levenspad zal zich stap voor stap verder ontvouwen.

Ik neem ontroerd afscheid van het meisje uit de woestijn, ze heeft een plek in mijn hart. Ik dank haar voor alles wat door haar verhaal in mijn hart is geopend. Zij maakte voor mij zichtbaar welke onzichtbare verliezen zijn geleden wanneer een moederland verlaten moet worden. Deze blik draag ik vanaf nu altijd met mij mee.

Wil je vaker geïnspireerd raken met dit soort blogs? Meld je aan voor de nieuwsbrief, verschijnt 6 keer per jaar. Meld je hier aan.