Hoe neem je afscheid?

Ze komt binnen, een sterke, krachtige en kwetsbare jonge vrouw. Ik ben blij haar weer te zien. We kennen elkaar al uit een eerder traject en we verwelkomen elkaar met een hug. Terwijl we elkaar zo even vasthouden wordt het stil in mij en daarna wellen de tranen in mijn ogen. We kijken elkaar aan. In deze blik zien we elkaar in de pijn en het verdriet dat aanwezig is èn ik zie haar moed en kracht.

Stil staan

Ze komt bij mij met de vraag of ik in deze laatste fase van haar levensreis met haar wil stil staan. Ze weet niet hoe lang ze nog te leven heeft. Ze heeft goede dagen en minder goede dagen. Ze wil leven èn ze moet afscheid nemen van haar leven en haar dierbaren. En terwijl ze dit met mij deelt voel ik de spanning en de last. Enerzijds nog willen genieten van de goede momenten van het leven en anderzijds bewust afscheid moeten nemen, omdat ziekte haar lichaam steeds meer verzwakt.

Luisteren

Ik hoor haar vertellen hoe ze zelf moet aanvaarden dat de medische wereld haar niet meer kan genezen en wat een verdriet dit met haar doet. Niet samen oud worden met je geliefde en hem alleen achter laten. Niet meer je werk kunnen doen wat zoveel vreugde gaf. Merken dat je lichaam steeds zwakker wordt en je niet meer kan bewegen zoals je dit altijd deed. Loslaten van alles wat je lief en dierbaar is.

Ik hoor haar ook vertellen wat een verdriet en onmacht dit te weeg brengt bij haar dierbaren. Ook zij moeten een geliefde, een maatje, een vrouw, een dochter, een zus, een vriendin loslaten. Wat een pijn, wat een verdriet.

Vasthouden

Ik ben stil, ik kijk haar aan en ik hou haar hand vast. Tranen stromen voor al het verdriet en pijn wat zo voelbaar en zichtbaar is.

Hoe neem je afscheid? Wat laat je achter? Het zijn vragen die haar bezighouden. Ik hoor mijzelf de vraag stellen, wat wil jij? Ik wil genieten van de momenten met elkaar. Ik wil dichtbij elkaar zijn, ook als het pijn doet. Ik wil niet meer vechten of steeds maar weer sterk zijn. Ik wil verbinding en ik wil echt aanwezig zijn. Deze antwoorden raken mij. Verbinding is en blijft de essentie van het leven, ook in het afscheid nemen.

Tranen stromen voor al het verdriet en pijn wat zo voelbaar en zichtbaar is.

Impact van de dialoog

In ons gesprek onderzoeken we samen naar de invloed van oude patronen op dat wat ze vandaag tegenkomt. Ze ontdekt dat ze ook nu op sommige momenten zich sterker voordoet dan ze is om de ander te beschermen voor de pijn. Ze ziet welke impact het heeft op de verbinding met de ander en zichzelf en dat dit negatief werkt. Ze ontdekt een keuze te hebben om dit anders te doen, om kwetsbaar en eerlijk te zijn. En terwijl we hierover in dialoog zijn zie ik hoe zij zich weet te verbinden met haar kwetsbaarheid, haar openheid, haar verlangen tot echte verbinding. Ik weet dat zij dit als geen ander kan. Kwetsbaar en eerlijk zijn en de ander hierdoor uitnodigen tot verbinding. Het ontroert me, deze mooie krachtige en sterke vrouw. Wat gaat er veel van haar uit en wat heeft ze nog veel te geven. Wat een impact heeft ze op de levens van anderen en wat laat ze achter. Ze is mij hierin tot voorbeeld.

Vertrouwen

We nemen afscheid. Ze gaat weer naar huis, haar innerlijke kracht is aangeboord en verlangen in haar is gegroeid. Ze gaat een brief schrijven aan haar geliefde, ze gaat dierbaren ontmoeten, ze gaat de ander ontmoeten. Ik weet dat ze dit kan, vanuit kwetsbaarheid zichzelf en de ander uitnodigen tot verbinding. Ik weet hoeveel talent ze bezit dit onder woorden te brengen.

We omhelzen elkaar, we zijn stil en dankbaar voor deze mooie ontmoeting. Ik mocht met haar stilstaan, ik mocht haar uitdagen haar hart te volgen, ik mocht nabij zijn, ik mocht een spiegel voorhouden, ik mocht handreikingen aangeven, wat kostbaar. Ze gaat weer verder met de reis die zij heeft af te leggen en als het nodig is sta ik weer met haar stil.