Kunnen verbinden is een ontdekkingsreis
De reis
Ik ben op reis, ik oefen met de dialoog, ik oefen met echt verbinden met de ander, ik oefen met in verbinding zijn met delen van mij waarmee ik me liever niet verbind. Het is een mooie reis, ik geniet van de feedback en de momenten waarin ik ontdek dat ik leer en groei. Ik huil om de ontdekkingen die mij pijn doen. En ik realiseer me dat ik altijd een keuze heb, een keuze om het anders te doen.
Ik wil jullie graag een klein inkijkje geven in deze reis, want ik geloof in de kracht van het delen, ik geloof in de kracht van het licht. En ik vermoed zomaar dat het herkenning op kan roepen en dat ik niet de enige ben.
De dialoog aangaan, werkelijk in verbinding met elkaar zijn, de ander werkelijk zien en ontmoeten, echt in verbinding met jezelf zijn, dat is een hele reis.
De essentie
Gaandeweg deze reis ontdek ik steeds meer dat het essentieel is om met mij zelf in verbinding te zijn. In verbinding zijn met mijn lijf, mijn hoofd en mijn hart en ook met mijn lichtheid en mijn donker, met mijn vreugde en mijn pijn. Pas dan kan ik mij echt verbinden met de ander en de ander nabij zijn.
Tijdens de opleiding Secure Base coachen heb ik ontdekt dat ik het contact met de ander kwijt raak als ik overvallen word door een trigger die mij raakt in een (oude) wond. En dan kan het zomaar gebeuren dat ik tijdens de ontmoeting met de ander ineens naar binnen ben gekeerd. In mijn hoofd is de dialoog gaande met twee stemmen die ik zo goed ken, mijn hart voelt de pijn die dit oproept en mijn lijf wil vluchten. En hoe pijnlijk is het om te ontdekken dat ik hierdoor de ander kwijt raak.
Voorbij de schaamte
Ja ik schaam mij hier vreselijk voor, dat ik het niet goed doe, dat ik de ander kwijt ben geraakt, want ik wil het zo graag goed doen en ik verlang naar echte verbinding. Het voelt kwetsbaar dit te delen, ik vind het spannend, maar ik kies voor eerlijkheid en openheid. Waarom? Ik kies voor groei, voorbij de schaamte.
Afscheid nemen
Ik heb nog wat te doen. Mijn pijn onder ogen te zien, uit te spreken wat mij verdriet heeft gedaan en wat mij boos maakt, afscheid te nemen van het oude, te vergeven en te rouwen om het verlies. Pas dan kan ik mij echt verbinden met mij zelf en daarmee ook met de ander.
Volgende week weer twee nieuwe trainingsdagen. Ik kijk er naar uit en ik vind het spannend. Het verlangen in mij wordt steeds groter om echt helemaal aanwezig te zijn, echt mens te zijn. Ik geef mij over en ik weet het komt goed.
