Uit je comfort zone, durf te vliegen!

Heb jij dat weleens, dat je ergens diep van binnen een verlangen voelt dat je iets moet doen? Iets dat je nog nooit hebt gedaan en eigenlijk heel spannend vind?

Ik neem je mee naar de afgelopen voorjaarsvakantie in Oostenrijk. Het is prachtig weer, ik zit alleen op het terras, kopje koffie en een boek erbij. Ik geniet. De lucht voelt fris aan en de ochtendzon verwarmt mij. Ik kijk om mij heen, zie de berghellingen, het groen en de sneeuw. Mijn blik blijft hangen op de besneeuwde bergtoppen, de blauwe lucht. En dan ineens daar hoog zie ik ze zweven: gekleurde parachutes, ze tuimelen naar beneden. Ik mijmer hoe zou het zijn, daar te zweven als een vogel? Durf ik het aan? En wat brengt een ervaring als dit?

Ergens in mijn lijf voel ik een verlangen groeien om zelf een sprong te wagen. De tijd is aangebroken om uit mijn comfortzone te stappen en een nieuwe ervaring op te doen.

De spanning

Aangemoedigd door mijn man, kinderen en vrienden besluit ik te gaan. Wanneer ik de deur van ons appartement dichttrek en richting de bus wandel merk ik dat mijn hart steeds sneller gaat kloppen. Ik voel spanning en angst opkomen. Waar ben ik aan begonnen? Stel dat ik neerstort? Wat zijn de gevaren? Stel dat ik toch niet durf? Wat als….? Ik laat de vragen boven komen, kijk ze aan en laat ze resoneren in mijn lichaam.

Mind’s eye en secure base

Voor mij is dit een goed moment om eens in de praktijk te brengen mijn mind’s eye te trainen en voor mij zelf een secure base te zijn. Ik las namelijk laatst het boek ‘Laat je niet gijzelen’ van George Kohlrieser. Daarin schrijft hij onder andere over de mind’s eye en secure base. Zo herken ik nu bij mijzelf dat mijn reptielenbrein en mijn limbische systeem actief zijn: ze zijn gericht op gevaar en angst om te kunnen verongelukken. Ze willen mij er van overtuigen om niet te gaan. In een flits herken ik bij mijzelf dat mijn mind’s eye (mijn gemoedstoestand) vooral de aandacht richt op een negatieve uitkomst van de sprong, namelijk pijn of zelfs de dood. Ik besluit voor mijzelf een secure base te zijn om zo de focus van mijn mind’s eye te veranderen.

Hoe

Ik stel mijzelf gerust, bedenk me dat een paraglider alle ervaring heeft om veilig aan te komen en dat er alleen gesprongen wordt het weer en de wind gunstig zijn. Ik kijk om me heen en ik zie dat de omstandigheden goed zijn.
Ik richt mijn aandacht op het positieve resultaat, de energie die deze ervaring mij gaat geven. De trots en de dankbaarheid die ik ga voelen als ik gesprongen heb.
Ik maak het plaatje visueel in mijn hoofd en stel mij voor hoe ik spring, geniet en weer veilig land.
En hoe gek het ook klinkt ik realiseer me dat ik niet bang ben om dood te gaan, niet bang ben om te falen of door verlies heen te gaan, want ik weet dat dit bij het leven hoort. Alleen op deze manier kan ik echt leven.
Zo zit ik in de lift naar de top en train de focus van mijn mind’s eye en ben voor mij zelf een secure base.

Het resultaat

20 minuten laten stap ik vol vertrouwen de lift uit en sta ik boven op de grote witte besneeuwde bergtoppen. De zon schijnt, de wind waait, het is een prachtige dag! Ik ontmoet mijn dierbaren. Ik ben dankbaar voor deze dag. Dan ontmoet ik de man die mij in deze sprong gaat begeleiden. Ik neem hem op en voel dat ik hem kan vertrouwen. In een kort moment geef ik mij over. Ik loop achter hem aan richting de plek waar ik ga vertrekken. Ik luister aandachtig naar de instructies die hij mij geeft. Ik voel een gezonde spanning in mijn lijf. Als ik alles aan en om heb en gezekerd ben aan mijn instructeur gaat het echt gebeuren. Bij het sein ‘one-two-three’ begin ik met lopen, ik voel een schok, ik voel hoe de parachute de wind vangt. Na het sein ‘run’ ren ik totdat ik voel hoe de wind ons optilt…… en dan is er alleen nog maar het gevoel van zweven, de euforie, de stilte en de blik op de wereld onder mij die zo klein en zo prachtig mooi is. Ik zweef, gedragen door de wind, gedragen door de stilte, met mijn eigen gedachten en geniet met volle teugen! Wat een prachtige onvergetelijke ervaring is dit.

De metafoor

Deze sprong is voor mij als een metafoor. Springen in vertrouwen en vol overgave. Het is loslaten van angst voor het onbekende. Vertrouwen dat het goed komt als ik mijn eigen weg ga. Wat ik ook tegenkom: vreugde, verdriet, pijn, falen en stralen. Leven is risico’s nemen. Ik weet niet hoe mijn weg zal lopen en ik probeer in te beelden wat mijn bestemming zal zijn. Toch weet ik niet precies hoe het zal zijn, dat weet ik pas als ik er ben.

Eén ding weet ik zeker de ervaring die ik heb opgedaan door te vliegen neem ik mee op mijn pad. Ik luister naar mijn hart, ben mij bewust van mijn eigen reacties, kan mijn mind’s eye trainen en ik kan mijn eigen secure base zijn. Ik leef, ik geef mij over en kijk uit naar alle gebeurtenissen en ontmoetingen die er op mijn levenreis plaats vinden.