Vallen èn opstaan!

Afgelopen week ging ik met mijn veertig jaar voor het eerst van mijn leven skiën. Na al die jaren uitstellen was de tijd daar om deze stap toch een keer te zetten. Ik ben nu thuis na een week waarin ik mijzelf aan alle kanten tegen ben gekomen. En graag deel ik met jullie mijn eerste ervaringen op de latten.

Het begint de eerste dag, nog geen les, maar gewoon een beetje zelf uitproberen hoe het werkt om de piste af te gaan. Onder de bezielende begeleiding van mijn man en in het gezelschap van vrienden en een paar kinderen die ook nog nooit hebben geskied. Uit de lift stap ik in de wondere koude wereld van sneeuw, ski's en snowboards. Voorzichtig klik ik de latten aan en glij latje voor latje verder, op naar de baby piste een veilige plek om te oefenen. De weg ernaartoe is niet zo duidelijk, we besluiten een helling af te glijden naar beneden, gewoon laten gaan is de oplossing. Trillende knieën en met uitbrekend angstzweet vraag ik mijzelf af of deze helling niet te stijl is. Ik kijk om mij heen hoe iedereen het doet en probeer het na te doen. En dan ineens lig ik daar lang uit, op een knullig hellinkje. Ik lach erom, vallen is niet erg, dat hoort erbij, opstaan is de oplossing. Maar tot mijn grote verbazing lukt het mij niet om op te komen staan. Mijn benen en voeten zitten vast in ongelooflijke strakke zware ski schoenen en die latten zijn een blok aan mijn been. Hoe ik ook probeer ik lig hopeloos op de piste en allemaal mensen flitsen mij voorbij. Gelukkig is mijn redding nabij en hijst mijn man mij op. Tjonge ik heb nooit geweten dat ik zo zwaar kan zijn, als een Mammoet, want ja zo voel ik mij. Met deze ervaring rijker kom ik aan bij de babypiste, ik begin met kleine stapjes, stretchen en matchen noem je dat, beetje uit je comfortzone, maar niet een te grote stap. En ja het gaat best redelijk, ik durf deze mini babypiste af en besluit de groene babypiste te nemen, ook dat lukt best aardig. Na de lunch besluiten we de blauwe piste eens uit te proberen, ik wel wat met tegenzin, want eerlijk is eerlijk ik ben echt niet zo’n held en voel me ontzettend onzeker. Want wat als ik val, ik kan niet opstaan, wat een ellende is dat. En ja hoor ik lig drie keer languit en tot drie keer toe moet ik mijzelf oplaten hijsen, want wat ik ook doe en wat ik ook wil, mijn lijf wil niet meewerken om op te komen staan. Van schrik besluit ik dat ik thuis toch echt een personal trainer in de hand moet nemen om mijn bovenbeen spieren en buikspieren eens flink te trainen. Ik voel me rot, mijn lijf laat me in de steek en bovenal krijgt mijn zelfbeeld een flinke deuk. Ik lijk wel wat maar eigenlijk is er in mijn lijf geen spier die werkt. Ik draaf lekker door in mijn hoofd en alle oordelen die ik zelf goed ken komen boven borrelen. Na drie keer vallen en ophijsen besluit ik de latten uit te doen en resoluut klim ik, de latten achter mij aanslepend, naar boven. Dat kan ik ten minste wel, naar boven klimmen, maar van binnen voel ik me rot. Ik baal van mijzelf dat ik niet in één keer kan skiën, dat ik zo bang ben en mij onzeker voel, maar vooral dat ik niet kan opstaan zit mij heel erg dwars. Vallen dat hoort erbij en ik ben wel vaker gevallen in mijn leven, letterlijk en figuurlijk, en na opstaan kom je er altijd weer sterker uit. Nu laat mijn lijf mij in de steek, ik ben compleet hulpbehoevend en dat is nu net niet wat ik wil. Ik worstel met mijzelf en kom weer boven. Voor nu is het goed, morgen starten mijn eerste lessen en ik besluit stap voor stap deze uitdaging aan te gaan, een besluit met mijn hoofd, mijn gevoel is totaal anders…..

En weetje toen ik daar zo hulpeloos lag te wachten op hulp en mijzelf zo rot en onzeker voelde moest ik ineens denken aan één van de eerste opleidingsdagen bij Novilo. Daar werd verteld dat hoogbegaafde kinderen op school alles gelijk goed kunnen, maar later in hun leven er tegenaan kunnen lopen dat als iets moeilijk is ze omvallen, letterlijk of figuurlijk. Ze weten niet hoe ze met de situatie moeten dealen. De buitenwereld heeft een oordeel over het in hun ogen slappe gedrag; ze hebben geen motivatie, geen doorzettingsvermogen, nemen geen verantwoordelijkheid etc. Maar dit is een verwijt dat niet passend is, want vertelde ze bij Novilo, de normale weg die kinderen gaan in het onderwijs is leren door vallen en weer opstaan. Hierdoor ontwikkeld een kind vaardigheden die hij kan inzetten om de situatie op te lossen. En ook later in het leven wanneer een situatie moeilijk is maken ze gebruik van deze vaardigheden. Hoogbegaafde kinderen ontwikkelen geen of nauwelijks vaardigheden die ze nodig hebben om op te kunnen staan en om met moeilijke situaties in hun leven te dealen (wanneer de stof niet voldoende uitdagend is). En als geen ander heb ik juist op de piste ervaren hoe moeilijk het is als je merkt dat je wel wilt opstaan, maar het totaal niet kunt. Zouden deze kinderen dit ook zo ervaren? En hoe ervaren hoogbegaafde volwassenen dit? En ook merk ik hoe snel allerlei oordelen over mijzelf naar boven komen borrelen, van Mammoet, tot looser, het gebrek aan vertrouwen over mijn eigen lijf en spierkracht, de machteloosheid die je totaal in bezit neemt en ik merk welke invloed deze oordelen op het handelen van mijzelf hadden. Niks geen growie, maar fixie tot op de bodem. Ik besluit voor deze dag te stoppen en lekker te doen wat ik al kan, namelijk een berg oplopen. Dat voelde veilig en zo kunnen hoogbegaafde kinderen of volwassenen er ook voor kiezen in hun comfortzone te blijven en niet de uitdaging aan te gaan om andere nieuwe vaardigheden of taken te leren. Voor mij een leerzame les, deze eerste dag op de piste.

En jij, hoe ga jij om met vallen, durf je te vallen of kies je ervoor dat te doen waarbij je zeker weet dat je niet kan vallen? En kan je weer opstaan? Of mis je vaardigheden en tools om dit te kunnen? Mooi om zelf eens op te reflecteren. En mijn ski ervaringen, die houden nog niet op, ik deel er later meer over!