Hoe verloopt jouw levensreis?

Afgelopen zomer liepen we met ons gezin en een ander bevriend gezin een vijfdaagse huttentocht door het prachtige berggebied Gran Paradiso, Mont Avic in Italië. Voor ons was het nu de derde keer dat we bepakt en bezakt de bergen ingingen. We zijn begonnen met drie, toen vier en nu vijf dagen. Rustig begonnen, stretchen en matchen, kijkend wat wij als gezin aan kunnen en grenzen verleggen. En achteraf terugkijkend op de tocht van afgelopen zomer zijn we oprecht trots op onszelf en op onze kinderen, variërend van 15 tot 6 jaar. We hebben ruim 63 km afgelegd, vele hoogtemeters beklommen en ook weer vele meters gedaald. Het was afzien, het was zwaar, het was mooi, het was genieten, het was inspanning, het was ontspanning, het was koud en het was puf heet.

Ik herinner mij de eerste dag, we beginnen vol goede moed, de zware tassen zijn nog wel wat wennen, maar we hebben er zin in, de omgeving is prachtig en het gezelschap is goed. Het begin van een mooi avontuur. Deze dag zal niet al te zwaar worden, een mooie opstarter voor de komende dagen. We maken deze dag allerlei weersomstandigheden mee: zon, wind, regen, hagel, onweer, dikke mist. We volgen de ‘steenmannetjes’ om op het juiste pad te blijven, maar op wonderbaarlijke wijze zijn we op het verkeerde pad terechtgekomen. Lopend tussen al die stenen valt ons geen enkel ‘steenmannetje’ meer op. En daar sta je dan kwetsbaar, klein, met grote en kleine mensen, in de middle of nowhere, geen idee meer waar we precies zitten. We staan schuin tegen de berghelling aangeplakt want rechtop lukte niet, de zwaartekracht trekt aan die zware tas waardoor je de neiging hebt om achterover te vallen. In de verte hoor je het onweer opkomen, de eerste regendruppels vallen en het enige wat je voelt is vermoeidheid, want we hebben al een flink stuk afgelegd en de tassen zijn zo zwaar. Maar vooral bemerk ik angst want gaat dit goedkomen, waar in vredesnaam is de hut, waar is de plek van veiligheid? Maar het mooie wat mij vooral ook op valt is: ik ben niet alleen, maar we zijn met elkaar. Juist wanneer de ene het niet meer ziet zitten, neemt de ander positie in en zo lukt het ons om door te gaan, te blijven klimmen, te blijven hopen dat om de bocht de hut toch echt te zien is. Van jong tot oud helpen we elkaar focus en moed te blijven houden en vertellen we elkaar dat we er echt bijna zijn, dat het goed komt en dat iedereen zo ontzettend dapper is en dat iedereen het zo goed doet. En ja na flink doorzetten komen we op een top en daar zien we eindelijk weer een steen met een gele bewegwijzering. Hierdoor kunnen we op de kaart opzoeken waar we precies zijn om vervolgens de juiste richting in te slaan om bij de hut te komen. Wat zijn we blij als we de hut binnen stappen, vriendelijke mensen ontvangen ons, de haard staat aan, de natte spullen kunnen drogen en we hebben een slaapplek. Wij kunnnen onze vermoeide voeten even uit laten rusten en bij komen en nagenieten van deze prachtige avontuurlijk dag, dankbaar omdat we allemaal weer veilig en goed zijn aangekomen.

Ik deel dit verhaal niet zomaar met jullie, maar met een reden. Als ik naar mijn eigen leven kijk, naar mijn eigen ontwikkeling is dit verhaal ook een metafoor voor mijn eigen leven. Ook ik ben op reis, mijn levensreis gaat over hoge bergen, met prachtige vergezichten, door diepe dalen, langs groene weiden en fris water, door een gebied vol rotsen en droogte, soms loopt de weg ook wat vlak. Dat is mijn leven, het leven inclusief alles. En wat herken jij? Welke weg loop jij? Waar worstel jij mee? Waar ben jij dankbaar voor? Ik heb gemerkt hoe goed het is om geleerd te hebben bewust mijn eigen weg te gaan lopen, dat betekende voor mij ‘steenmannetjes’ zoeken, dus mensen te vinden met wie ik mijn verhaal kon delen, die mij een richting aanwezen. Ook betekende het samen met iemand oplopen, omdat deze mij kon aanmoedigen door te gaan en vol te houden. Ook betekende het voor mij mijn obstakels onderzoeken, onder ogen zien, ze te aanvaarden (want ja ze zijn er nou eenmaal), ze te overwinnen en weer achter me te laten, zodat ik mijn eigen pad kon gaan. En ook betekende het mijzelf van binnen onderzoeken, wie ben ik, welke eigenschappen bezit ik, welke kwaliteiten, wat zijn mijn valkuilen. Al deze stappen maken dat ik nu ben waar ik ben. En nog steeds zeg ik ‘ik ben er nog niet, maar ik ben verder dan ik gisteren was’, ik durf te leren en te groeien, ik ga de uitdaging aan.

Herken je je in dit verhaal? Worstel je met patronen waar je maar niet los van kan komen? Worstel je in relaties, op werk of met je kinderen? Het is juist het onzichtbare wat ons trekt en vasthoudt. Ik kan je aanraden om gesprekken aan te gaan en te onderzoeken waar jij staat. Onderzoek wat jij te doen hebt. Onderzoek en ga voelen waar voeding en oorsprong ligt van datgene waar jij zo’n last van hebt. En juist in het zien zit de heling. Mij heeft het ontzettend geholpen deze stappen te zetten en dat maakt me dankbaar. Ik zie dat juist door de lastige dingen in mijn leven ik heb kunnen groeien. En daarom heb ik een passie voor persoonlijke ontwikkeling en ga ik graag met mijn klanten mee op reis om uit te reiken van datgene wat ik persoonlijk heb ontvangen, wat ik heb geleerd. In de overtuiging dat wanneer wij onszelf kennen en wij gaan staan op de plek die van ons is, de wereld steeds een beetje mooier zal worden. Ik kijk ernaar uit jou te ontmoeten!